۱۲ فروردین، سومین عید بزرگ ایران و شیعه را چگونه پاس داریم

به بهار سی‌وهشت سال پیش برمی‌گردیم. ایران، یکپارچه، شور و نشاط و شادمانی است. نوای «دیو چو بیرون رود، فرشته در آید» در سپهر ایران، طنین‌انداز است و دنیا در بُهتی شگفت‌انگیز از این واقعه فرو رفته است؛ شگفت از این‌که، ایران، جزیرهٔ امن سرمایه‌داری و صهیونیسم جهانی، کشوری که به دروازهٔ تمدّن بزرگ غربی – آمریکایی رسید، ناگهان، در کم‌تر از یک سال، همه‌چیز دگرگون شده و ملّت ایران، آخوندی را به رهبری برگزیدند. پس جشن دوهزاروپانصد ساله چی شد. ایران و ایرانی، استبداد دوهزاروپانصد ساله شاهنشاهی را شست و خواست فطری و درونی‌اش را که  طلب عدالت علوی و مهرورزی مکتب فاطمی بود، به نمایش گذاشت. در چنین روزی همهٔ مردم به خیابان ها آمدند و به جمهوری اسلامی، نه یک کلمه کم و نه یک کلمه زیاد، رأی دادند. یادم نمی‌رود، یک روز پیش از رفراندوم، در مسجد جفایی مشهد، خیابان امام رضا (ع)،  منبر رفتم و دربارهٔ این سخن امام، که امام سخن‌ها بود «جمهوری اسلامی، نه یک کلمه کم و نه یک کلمه زیاد»، صحبت کردم و گفتم جمهوری دمکراتیک را که برخی مطرح کردند مفهومی است غربی و بار معنایی خودش را دارد؛ ما باید ادبیات سیاسی و نظامات  اجتماعی‌مان را از فرهنگ و اندیشه اسلامی بگیریم و جمهوری اسلامی داده اندیشه کسی است که مجتهد در اسلام و قرآن است، عارف و حکیمی بلندمرتبه است و مجاهدی پارسا و متقی؛ پس همه، فردا، به جمهوری اسلامی «آری» می‌گوییم که مردم با «الله اکبر» سخنان‌ام را تأیید کردند. به نظر این‌جانب، روز جمهوری اسلامی، پس از عید غدیر و روز خلافت ظاهری امیرمؤمنان (ع)، بزرگ‌ترین عید شیعیان و ایرانیان است. روزی که نور ایمان، در جان مردم ایران فروغ یافت، روزی که همه مردم، یک‌پارچه با فردی از سُلالهٔ علی و زهرا (س) بیعت کردند و استقلال  و آزادی و ایمان و پاکی را بیمه کردند. پس دوستان، عیدتان مبارک. امروز، پس از نزدیک به چهل سال،  با گذر از تجربه‌های تلخ و شیرین و عبور از بیم‌ها و امیدها، پرچم جمهوری اسلامی را با ده‌ها حضور سیاسی و اجتماعی مردم بر بام جهان برافراشته نگه داشتیم؛ چه شهیدانی که ندادیم و چه خون دلها که نخوردیم و چه بزرگانی را مانند: شهیدان بهشتی، مطهری، مدنی، دستغیب، قاضی طباطبایی، صدوقی، اشرفی اصفهانی، هاشمی‌نژاد، کامیاب، محلاتی، شاه آبادی و… به داغ و فراق نشستیم. بارها لشکر نفس و شیفتگی قدرت بر ما هجوم کرد و فرعون درون‌مان، کشور را به درّه سقوط می‌برد، ولی باز هم به برکت خون شهیدان و به برکت وجود خوبان و ایثارگران و مویه و دعاهای جانبازان و مادر شهیدان، این پرچم برافراشته ماند. مهم‌ترین رمز ماندگاری‌مان همدلی مردم بوده و هست، همدلی که با همراهی آمیخته شد. شاه‌کلید همراهی مردم، صداقت و فروتنی سکّان‌داران کشور است. هر چه سپهر جان مسؤولان راهبردی کشور، زلال‌تر و مردمی‌تر گردد و از خودشیفتگی و استبداد، پیراسته‌تر شود، فروغ و درخشش حضور مردم پررنگ‌تر خواهد شد. بدانیم و می‌دانیم که حضور هوشمندانه مردم، همه نقشه‌ها و هجمه‌های دشمن را ناکام کرد. راز ماندگاری جمهوری اسلامی،  همان حضور هم‌دلانه و شکوهمند مردم است. پس با احترام به اراده مردم و گسترش عدالت و همدردی با محرومان، شکوه ایران و جمهوری اسلامی را پاس بداریم. پیش به سوی انتخاباتی پرشور و هوشمندانه در اردیبهشت امسال.

اللهم عجل لولیک الفرج