ماه کمال و خودسازی
ماه «ذى الحجّه»، آخرین ماه «سال هجرى قمرى» است و ماهى است بسیار پربرکت. بزرگان دین هنگامى که این ماه وارد مى‌شد، اهمّیت ویژه‌اى به عبادت در آن مى‌دادند. بویژه در دهه اوّل این ماه .
در بعضى از روایات آمده است، شب‌هاى ده‌گانه‌اى که قرآن در سوره «والفجر و لیال عشر» به آن سوگند یاد کرده است، شب‌هاى دهه اوّل این ماه شریف است، و این سوگند به خاطر عظمت آن است.
خداوند در سوره حج، آیهٔ ۲۸ ضمن بیان فریضه بزرگ «حج» سخن از «أیام مَعْلُومات» گفته است که مؤمنان باید در آن به یاد خدا باشند. یکى از تفسیرهاى معروفِ «أیام مَعْلُومات» که در روایات نیز آمده است، ده روز اوّل ماه ذى الحجّه است. بنابراین، هم شب‌هاى آن عزیز است و هم روزهاى آن.
در حدیثى از رسول خدا (صلى الله علیه وآله) مى‌خوانیم که عبادت و کار نیک در هیچ ایامى به اندازه این ایام (ده روز اوّل ماه ذى الحجّه) فضیلت ندارد.
افزون بر این‌ها، هم‌صداشدن با زوّار خانه خدا در این ماه، و یاد و خاطره مراسم باشکوه حج و معنویت و برکات آن، حال و هواى دیگرى به انسان مى دهد
وجود دو «عید» مهمّ اسلامى عید قربان (عید اضحى) و عید غدیر (عید ولایت) و روز «عرفه» و خاطره دعاى عجیب و بسیار گران‌بهاى امام حسین (علیه السلام) در عرفات، شکوه و عظمت خاصّى به این ماه بخشیده، و سزاوار است همه ما از فضاى سرشار از معنویت این ماه غافل نشویم و در خودسازى و تهذیب نفس بکوشیم تا به کمال الهی برسیم
